วันที่ 24 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2490 ยูจีน เลอ บาร์ พ่อค้าชาวอเมริกันบาคาร่า ขึ้นรถบัสในเม็กซิโกซิตี้ ระหว่างการเดินทาง ศีรษะของเขาเริ่มปวดและมีผื่นขึ้น เขามาถึงนิวยอร์กซิตี้เมื่อวันที่ 1 มีนาคม ก็ยังรู้สึกไม่ค่อยสบาย สี่วันต่อมาเขาเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล การพักของเขาทับซ้อนกับผู้ป่วยคางทูมชื่ออิสมาเอล อาคอสตา และเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เกือบ 2 คนที่มีโรคซาง
Le Bar ทรุดโทรมในขณะที่แพทย์ค้นหาการวินิจฉัย เขาเสียชีวิตเมื่อวันที่ 10 มีนาคม
Acosta และเด็กหญิงตัวน้อยออกจากโรงพยาบาลแล้ว แต่กลับมาอีกครั้งในเดือนมีนาคมด้วยผื่น ผลการทดสอบทั้งสองนำไปสู่การทบทวนการชันสูตรพลิกศพของเลอ บาร์ การวินิจฉัยคือไข้ทรพิษ ซึ่งเป็นโรคที่คร่าชีวิตผู้ป่วยประมาณ 30 เปอร์เซ็นต์ และทำให้ผู้รอดชีวิตเสียโฉมด้วยรอยแผลเป็นที่เด่นชัด
เหยื่อรายอื่นๆ ปรากฏตัวขึ้น เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่มีอาการไอกรนซึ่งมาโรงพยาบาลมีผื่นขึ้น Carmen ภรรยาวัย 26 ปีของ Acosta ก็เช่นกัน ซึ่งเสียชีวิตในอีกไม่กี่วันต่อมา ในไม่ช้าจำนวนผู้ป่วยไข้ทรพิษก็เพิ่มขึ้นถึง 12 คน นครนิวยอร์กเริ่มรณรงค์ฉีดวัคซีนครั้งใหญ่
ในเวลานั้น Anthony Fauci อายุ 6 ขวบ เติบโตในบรู๊คลิน เขาจำได้ว่าพ่อแม่ของเขาพูดถึงงานใหญ่ที่จะเกิดขึ้นในเมือง “เราทุกคนต้องฉีดวัคซีน และการฉีดวัคซีนหมายความว่าต้องมีคนเอาเข็มเล็กๆ ไปแทงที่แขนคุณหลายครั้ง” (วัคซีนฝีดาษไม่ได้ฉีด แต่ฉีดวัคซีนหนึ่งหยดลงบนผิวหนังและเข็มเจาะผิวหนังซ้ำๆ เพื่อนำวัคซีนเข้าสู่ร่างกาย) เฟาซีและครอบครัวของเขาเป็นหนึ่งในชาวนิวยอร์กหลายล้านคน ฉีดวัคซีนในฤดูใบไม้ผลินั้น นำการระบาดของไข้ทรพิษมาสู่จุดจบโดยไม่ต้องเพิ่มบุคคลอื่นเข้านับ
ภาพขาวดำที่ถ่ายจากด้านบน คนต่อแถวยาวเหยียดออกไปที่ถนน
การระบาดของไข้ทรพิษในนิวยอร์กซิตี้ในปี 1947 กระตุ้นให้มีความพยายามฉีดวัคซีนครั้งใหญ่ ในเดือนเมษายนนั้น ผู้คนรอรับการฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลมอร์ริซาเนียในบรองซ์เป็นสองแถวยาว
เบตต์มันน์/เก็ตตี้อิมเมจ
ตลอดประวัติศาสตร์ ไข้ทรพิษเป็นหนึ่งในโรคติดเชื้อที่น่ากลัวที่สุด นักประวัติศาสตร์ชาวอังกฤษคนหนึ่งซึ่งเขียนเกี่ยวกับการเสียชีวิตของสมเด็จพระราชินีแมรีที่ 2 จากไข้ทรพิษเมื่ออายุ 32 ปี เมื่อปี พ.ศ. 1694 เล่าถึงโรคนี้ว่า “มีอยู่เสมอ ศพเต็มในสุสาน ทรมานด้วยความกลัวอย่างต่อเนื่องทุกคนที่มันยังไม่ได้รับความทุกข์ทรมาน ทิ้งไว้กับผู้ที่มีชีวิตอยู่ มันรอดพ้นจากร่องรอยอันน่าสยดสยองของพลังของมัน”
ไข้ทรพิษยังเป็นตัวเอกในเรื่องวัคซีนอีกด้วย ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 18 แพทย์ชาวอังกฤษ เอ็ดเวิร์ด เจนเนอร์ ได้สกัดของเหลวจากอาการเจ็บที่เกิดจากโรคฝีดาษบนมือของคนเลี้ยงโคนมและฉีดวัคซีนให้กับเด็กหนุ่ม ซึ่งเป็นการทดสอบความเชื่อของชาวนาบางคนที่ป่วยด้วยโรคอีสุกอีใสป้องกันไข้ทรพิษ การทดลองนี้ขับเคลื่อนแนวคิดของการฉีดวัคซีน ด้วยการให้ระบบภูมิคุ้มกันได้เห็นตัวอย่างเชื้อโรค การป้องกันของร่างกายจึงถูกเตรียมไว้สำหรับเหตุการณ์หลัก
สิ่งที่ตามมาเป็นตัวอย่างของอำนาจสูงสุดของการฉีดวัคซีน หลังจากการรณรงค์ทั่วโลกไข้ทรพิษเป็นโรคติดเชื้อชนิดแรกที่ได้รับการประกาศให้กำจัดให้หมดไปจากโลกในปี 1980 ( SN: 11/03/79, p. 310 ) ความหายนะที่ก่อกวนมนุษยชาติอย่างน้อย 3,000 ปีถูกส่งไปยังหนังสือประวัติศาสตร์
โรคที่ป้องกันได้ด้วยวัคซีนอื่นๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรคที่กระทบต่อเด็ก มีอันตรายน้อยกว่าในอดีตอันใกล้นี้มากทั่วโลก ในช่วงศตวรรษที่ 20 ในสหรัฐอเมริกา หลังจากที่วัคซีนถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลายสำหรับโรค 9 โรค รวมถึงโปลิโอ โรคหัด และHaemophilus influenzae type b จำนวนผู้ป่วยลดลง 95 ถึง 100 เปอร์เซ็นต์ นักไวรัสวิทยา A. Oveta Fuller จากมหาวิทยาลัยมิชิแกนใน Ann Arbor กล่าวว่า “การขาดความซาบซึ้งในสิ่งที่วัคซีนได้ทำในแง่ของการกำจัดหรือการจัดการโรคติดเชื้อจำนวนมาก
สำหรับคนจำนวนมากในทุกวันนี้ ความเข้าใจเรื่องโปลิโอมาจากหนังสือประวัติศาสตร์ เท่านั้น ( SN: 1/20/51, p. 42 ) แต่คนอื่นๆ ที่เติบโตขึ้นมาในช่วงหน้าร้อนหมายถึงการระบาดของโรคโปลิโอก็มีความทรงจำที่เฉียบคม
Paul Offit ผู้เชี่ยวชาญด้านโรคติดเชื้อในเด็กที่โรงพยาบาล Children’s Hospital of Philadelphia อายุได้ 5 ขวบในปี 1956 หลังจากการผ่าตัดด้วยเท้าของเขา เขาพักอยู่ในสถานพยาบาลเรื้อรังของโรงพยาบาลบัลติมอร์ประมาณหกสัปดาห์ ส่วนใหญ่เป็นหอผู้ป่วยโปลิโอ เขาถูกห้อมล้อมไปด้วยเด็กๆ ที่แขนขาถูกดึงไว้หรือถูกกลืนเข้าไปในปอดเหล็กบาคาร่า
